Dansen op de lijn

Mensen hebben ideeën: goede ideeën (vinden ze vaak zelf) en slechte ideeën (vinden soms anderen). Ook is het des mensen om anderen voor hun eigen ideeën te willen winnen, goedschiks of kwaadschiks, al naar gelang de sociale positie van de persoon en de tijdsgeest. Door de eeuwen heen hebben mensen pamfletten op deuren van kerken gehamerd, brieven aan vorsten geschreven, in parken op kistjes gestaan, om aan anderen hun IDEE bekend te maken. Degenen die dwang niet als middel wilden of konden gebruiken, moesten het hebben van hun overtuigingskracht, hun argumenten, hun verhalen en de wijze waarop zij die middelen inzetten.

Heel wat goede ideeën zijn waarschijnlijk in de mist der tijd verdwenen omdat hun geestesvader zo gedreven was dat hij of zij niet goed luisterde, of simpelweg nooit door anderen werd opgemerkt. Dit geldt ook voor veel ideeën die onder dwang moesten worden overgenomen en – net als knellende schoenen – werden weggegooid zodra dat kon. Kortom, het verkondigen van ideeën en het uitvoeren plannen is altijd een kwestie van lange adem en muddling through geweest. Veel goede zaken zijn tot stand gekomen via hobbelige wegen, vergissingen en ruzies, mooie verhalen en vooral… communicatie tussen mensen zelf. De lijnen die ons verbinden, waren nooit recht!

Sturing en controle

Al heel lang geloven mensen erin dat vooruitgang geboekt kan worden door meer sturing en controle; de dingen in de vingers hebben! En ook hiermee zijn goede dingen tot stand gekomen. Daarom wordt er steeds gezocht naar instrumenten om ook dit proces te stroomlijnen, controleerbaar te maken. Hoopvol blijft men zoeken naar die ene theorie, dat model, dat alles omvat, dat succes verzekerd, een steen van Rosetta.

De lijn

Maar mensen en ideeën zijn door al die eeuwen heen niet zo veel veranderd. En ideeën kunnen alleen maar duurzaam overleven als ze door mensen gedragen worden, als men erover praat, ze uitvoert, men erin wil geloven en anderen hierin meeneemt. Dus hebben die theorieën en modellen slechts waarde als ze worden ingezet om de lijn te vinden. Die kronkelende, knobbelige lijn die ons allemaal verbindt in ons menszijn. En waar we van tijd tot tijd allemaal voor een idee op meedansen.

In woorden is dit wat ik met de illustraties in dit boek heb willen uitbeelden, met grote waardering voor de vormgever, voor wie het uitbeelden van de lijn letterlijk een kwestie van lange adem moet zijn geweest.